نقاب و معانی نمادین« عایشه» در شعر عبدالوهاب البیاتی

امروزه آشکار شده است که نوگرایی در شعر معاصر عربی فقط در تمرد شاعر بر قید و بندهای سنگین شعر کلاسیک نمود پیدا نمی کند بلکه این نوآوری اغلب در نوع دیدگاه شاعران و تمایل آنها در به کارگیری رمزها و اساطیر و نقابهایی جلوه می کند که به وسیله آنها و در خلال توحد با آنها شاعران رویای شعری خود را تجسم می بخشند و افکار و عواطف درونی خود را بیان می کنند. در بیشتر مواقع رمزهای عام و شایع توانایی بیان آنچه که شاعر معاصر با آن مواجه است را ندارند، در نتیجه شاعر ضروری می داند مه از این رمزهای آماده و شایع تجاوز کند و یا در آنها روح تازه ای بدمد تا به شاعر و مصائب عصر او نزدیکی و ثرابت بیشتری پیدا کند. بدین ترتیب شاعران معاصر امثال عبدالوهاب البیاتی و سیاب و آدونیس و ... پیوسته به دنبال پیدا کردن رمزهای شخصی در تلاش هستند. بیاتی تعدادی رمز شخصی به کار می گیرد مانند عایشه، وضاح الیمن، خیام، معری و ... هر چند برخی از این رمزها مرجع اسطوره ای و یا تاریخی دارند ولی بیاتی به آنها دلالت رمز شخصی می دهد و تلاش در بازساری دوباره معانی نمادین این رمز را دارد و به دلالت های شایع آنها پناه نمی برد چه بسا از میان رمزهای شخصی شاعر در دیوانهای شعری رمز (عایشه) بیشتر به کار گرفته می شود. بیاتی توانست این رمز را به عنوان یکی از اصلی ترین رمزهای خود در بین دیگر نمادها و سمبلها قرار دهد و برای بیان موضوعات شعری و تجسم بخشیدن به رؤیای خود در مورد هستی و حیات به آن رجوع کند.